دانلود فیلم باد ما را خواهد برد

یک مرد خارج از زمان راه بازگشت را پیدا می کند. و ما نیز چنین می کنیم. فیلم هایی در مورد چنین موضوعات بزرگی ، متافیزیکی ، شبه متافیزیکی یا تقریباً متافیزیکی ، توانایی کوچک بودن ندارند. بنابراین این یکی پیچ و تاب می زند ، دست خود را سست و سبک می گذارد ، آن را می یابد و دنبال می کند با یک روند کشف متقابل ، مخاطب و فیلم ساز در جاده ای ناشناخته به سر می برد ، به رهبری ایمان به مقصد نهایی.

سه مرد برای اهداف ناشناخته از تهران به یک دهکده کوچک دور افتاده سفر می کنند. تضادهایی بین مدرنیته شهری و زندگی بدون سن و سال روستای روستایی ایجاد می شود. آنها ظاهراً برای مراسم تشییع جنازه یک زن باستانی ، یک غریبه ، نه یک اقوام ، که انتظاراتشان را با مردن مخدوش می کند ، حضور دارند. بگذارید فقط بخاطر حفظ رمز و راز ، بگوییم که آنها به نوعی در آنجا هستند تا مرگ را تقلب کنند ، و آداب و رسومی را که خود درک نمی کنند از روستاییان ربوده باشند.

از طریق روایت اول شخص ، فیلم متمرکز بر رهبر آنها (بهزاد دورانی) است ، مردی که قبول می کند “مهندس” خوانده شود ، اما واقعاً چنین نیست – یا نیست؟ چشم انداز دوچندان می شود: دنیای فیلم در همان زمان باریک به دور او می چرخد ​​و نمی گذرد ، و همه چیز را به طور انفجاری به جهان انفرادی خود ربط می دهد ، در همان زمان که جهان کامل و مستقل از او را در بر می گیرد ، بنابراین دروغ گفتن به محدودیت های خود ، تحریف و کوری او. این روایت با مهارت ، دقت و تخیل آزاد اجرا می شود.

“باد ما را خواهد برد” بیش از هر چیز یک داستان کارآگاهی در ناب ترین شکل خود ، در مورد میل به دانستن است. این عمل پرسش هم به نگاه ضبط دوربین و هم به چیز دیگری که از زبان مجازی فیلم نشات می گیرد ، یعنی غلبه اشیا natural طبیعی که هستند – درختان ، پل ها ، لاک پشت ها ، باد ، رودخانه و غیره – گسترش می یابد. اما همچنین چیز دیگری ، چیزی که به زیبایی بیان شده است ، اما فقط تا حدی خلاصه می شود ، در نقل قول از کتاب مقدس و شعر در فیلم ، از توصیف زیبا در ابتدای درختان به عنوان سبزتر از رویاهای خدا ، به تصویر بسته شده از پرتاب استخوان حمل شده توسط جریان سریع به پایین بانکهای بز بزکننده.

چنین تصویری ممکن است بینندگان غربی را به یاد کوبریک یا رنوار بیندازد. این “مشکل” بزرگ فیلم است. بلکه مشکل مواجهه هر بیننده با هر اثر هنری از فرهنگ بیگانه است. علی رغم شهرت کیارستمی به عنوان کارگردان دهه 1990 و این واقعیت که من عاشق “کلوزآپ” هستم ، به این فکر می کردم که حتی به “باد” نروم. نقد و بررسی های اولیه باعث شد که این امر منع تحقیرآمیز باشد و چه کسی می خواهد به سراغ یک فیلم برود اگر برای درک آن مجبور باشید یک مقاله ده صفحه ای در “Cineaste” بخوانید؟ این نوع تعریف و تمجید در نهایت برای فیلم ها مضر است – آیا ما واقعاً فیلم های میزگوچی ، ری یا پارادجانوف را “کامل” می کنیم؟

این فیلم ممکن است برای ایرانیان و متهمان بیشترین معنا را داشته باشد ، اما مطمئناً برای هر کسی که بکت را خوانده باشد ، یا اینکه به سختی تحت فشار انسانیت قرار گرفته باشد – انتظار دائمی برای اتفاق غیر قابل توضیح ، طنین انداز خواهد بود. قدرتهای غیبی و پافشاری که همه چیز را تعیین می کنند. طنز چوبه دار تنها سیگنال روشن تلفن همراه در یک گورستان است. نکته شگفت انگیز در مورد فرمالیسم معروف کیارستمی (تقریباً بورگسیایی) و استعاره های او نحوه برخاسته آنها به طور طبیعی از محیط واقع گرایانه ای است که او به تصویر می کشد ، تقریباً برای این که دلتان برای آنها تنگ شود – شما باید سخت به دنبال ردیابی ها ، خطوط ، پارالل ها باشید ، تکرارها ، زاویه ها ، بازتاب ها ، استفاده پیچیده از دیدگاه که اغلب به معنای واقعی کلمه خداگونه به نظر می رسد و دارای انتسابی مبهم است. مهمتر از همه ، این یک نگاه خنده دار ، جذاب و غیر احساسی به افرادی است که بندرت روی صفحه می بینیم.